İndim daha derine
Aklımın mahzenlerinde
Yüreğimin köklerine indim
Ama bulamadım kendimi, yine de
Yalnızlık benim sarayım
Bir çift göz duvarda
Düşünür dururum odamda
Yine de bulamam kendimi
Bir dolar bir taşarım
Öfke sularında yüzerim
Sonra diner, durulurum
Bazen insanlara hak veririm
Ama,
yalanlar görünce buz olurum
Soğur, üşür, don olurum
Kim bulabilmiş kendini
İnsanlar düşünmez mi eylemini
Bir ben miyim deli
Yoksa insan hep kandırır mı kendini
Bazen, nefret dolar içime
Kendimi üstün sayarım
Sonra, dönerim içime
İnsanları da anlarım
İnsan yaş aldıkça
Daha gurursuz oluyor
Ölümü düşünmek yetiyor
Ansızın ölümü düşünmek yetiyor
Ama,
kurnazlık görünce barbar olurum
Kızar, debelenir, yangın olurum
Kim bulabilmiş kendini
İnsanlar düşünmez mi eylemini
Bir ben miyim deli
Yoksa insan hep kandırır mı kendini
Aradım durdum kendimi ömrüm boyunca
Her bulduğumda kaybettim
Yaşamanın maliyeti arttıkça, yoruldum
doğru düzgün sevemedim
Araf’tayım, iyi ve kötü arasında
Ne kendime inandım ne de bir başkasına
Hep kavga ettim kendimle
Ama durduramadı bunu kimse
Bir kadın.. Dinlendiremedi beni göğsünde
Bir ben.. Olamadım merhem kimseye
Onlar da haklı ben de haklı
Kimseye güvenmiyorum kendim dahil
Çelişkili ve karışık, sanki fail
Sanki hain gibi, sanki sâhi
yine de çabalarım iyi olmaya
Kim bulabilmiş kendini
İnsanlar düşünmez mi eylemini
Bir ben miyim deli
Yoksa insan hep kandırır mı kendini
Yoksa insan hep kandırır mı kendini
Tam bir mavi insan gibi.
Mavi insan gibi, gibi..